Daniëlle: 'Als ons kind weer gezond zou zijn, daar zouden we alles voor over hebben.'

'Daarna is ons leven enorm veranderd. Diabetes is altijd aanwezig. Dagjes weg, dat gaat niet zomaar. Niet normaal eten, altijd rekenen. Altijd de spuittas mee, zelfs naar de winkel, je kunt nooit meer iets onbezorgd doen.'

'Laatst zijn we erg geschrokken, het ging goed mis. Mijn man was jarig, we hadden net op bed gezongen. Thomas wordt niet goed en zakt zo in elkaar. Ik doe gel in zijn wangzak, dit zonder resultaat dus maak een noodspuit klaar met glucagon. Hij komt niet bij. In paniek bellen we 112, de ambulance komt met loeiende sirene.'

'Ze zijn met hem bezig. Hij krijgt blauwe lippen en ik voel hem weg glijden. Onze dochter wordt de kamer uitgestuurd, ze zeggen: 'Renske moet nú weg.' Ik roep: 'Oh we raken hem kwijt!' Het duurt nog heel lang voor hij bijkomt, een insult waarbij zijn zuustofgehalte zonder oorzaak naar beneden kelderde. Dat is niet goed voor zijn brein. Dat maakt me bang: wat houdt hij in de bovenkamer over?'

Impact op gezin

'Mijn man en ik proberen onze angst over wat er gebeurd is niet aan hem te laten merken, maar kinderen voelen alles. Hij hoorde ons in het begin in de verte praten en roepen: 'papa en mama houden heel veel van jou'. Ook onze dochter van 4 heeft alles meegekregen.'

'De impact die diabetes op het gezinsleven heeft, maakt het voor ons gezin, en dan voornamelijk voor mij als moeder, onmogelijk om te combineren met werken. Het was moeilijk om mijn werk in de zorg los te laten. Dat was een stukje van mezelf; ik ben meer dan mama. Het heeft me veel tranen gekost, maar mijn kinderen staan op nummer 1.'

Thomas wordt wel eens schreeuwend en huilend wakker. 'Ik haat diabetes. Zijn jullie dan niet trots op mij?' Dat doet wat met je als moeder. Natuurlijk zijn we trots op jou! Hij associeert diabetes als een straf, dat hij stout is geweest. Uiteindelijk slaapt Thomas en stort ik zelf in, beneden aan de keukentafel.'

Grootste wens

We zitten nu wel op een dieptepunt en op dit moment is mijn wereldje erg klein. Ik ben ook altijd heel moe. Elke twee uur gaat de wekker om zijn bloedsuiker te controleren. Maar het moeilijkst vind ik dat Thomas nooit een onbezorgd leven kan leiden net als ieder ander kind.'

'Mijn grootste wens is dan ook: genezing. Maar ik ben al heel blij met de kunstalvleesklier, geweldig dat dit apparaat wordt gemaakt. Stelt je eens voor dat Thomas weer net als wij kan leven. Lekker onbezorgd, net als ieder ander kind. Daar zouden wij als ouders alles voor over hebben. Als mijn kind weer gezond kan zijn...'