'Ik hoop dat ik door de transplantatie vooral weer een vader kan zijn'
Als tiener kreeg Anton (54) de diagnose diabetes type 1. Het is nooit gelukt om zijn bloedsuiker stabiel te houden, en de afgelopen jaren heeft diabetes hem fysiek en mentaal uitgeput. 'Diabetes bepaalt mijn hele leven en dat van mijn gezin: mijn vrouw Sylvia en zoon Cas. Alle complicaties zorgen ervoor dat de kwaliteit van leven gewoon erg laag is.'
Hoewel hij al een aantal jaren is afgekeurd voor werk, blijft Anton zo positief mogelijk en neemt het leven dag voor dag. Hij zette zich een tijdlang in als vrijwilliger voor de collecte van het Diabetes Fonds, tot zijn gezondheid dat steeds minder toeliet.
Hoop op transplantatie
Antons laatste hoop op verbetering was transplantatie van eilandjes van Langerhans in het LUMC, door prof. Eelco de Koning. Deze behandeling gebeurt mondjesmaat en pas sinds enkele jaren in Nederland – mede dankzij het Diabetes Fonds dat investeert in onderzoek.
De donoreilandjes zorgen ervoor dat het lichaam weer wat eigen insuline maakt, wat de bloedsuikerspiegel gelijkmatiger houdt en uitschieters voorkomt. 'Ik hoop dat ik door eilandjestransplantatie weer kan functioneren, gewoon iets doen zonder moe te zijn, en vooral een vader kan zijn voor Cas.'
'Het besef kwam maar niet'
Al jaren stond Anton op de wachtlijst voor eilandjestransplantatie, toen hij in september 2020 een telefoontje kreeg van zijn arts. Hij had het niet eens meteen door. 'Totdat hij zei dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen omdat hij hele mooie eilandjes voor me had. Cas begon spontaan te huilen van vreugde en Sylvia kwam naar huis geracet.'
'Al vier jaar lang wachtte ik op dit moment, maar het besef kwam maar niet. Roerige jaren waarin ik veel in het ziekenhuis heb gelegen en veel last heb gehad van mijn complicaties. Het dieptepunt was wel het hartinfarct afgelopen jaar en de maandelijkse injecties in mijn ogen waar ik elke keer weer tegenop zie.'
'Bizar en uniek'
Een dag later kreeg Anton de transplantatie, een ingreep van ongeveer drie uur waarbij de eilandjes via een infuus naar de poortader van de lever gaan. Vanwege neuropathie werkten de verdovingen niet optimaal en was het pijnlijk, maar Anton is wel wat gewend en voelde zich bevoorrecht.
'Ik was pas de 52ste persoon in 13 jaar tijd die deze transplantatie ondergaat. Bizar en uniek. De eerste nacht lag ik alleen maar aan mijn donor te denken; terwijl er daar in de familie zo veel verdriet is voelen wij alleen maar vreugde. Wat oneerlijk, en wat onwerkelijk.'
Een stop op complicaties
Nu, ruim een halfjaar verder, durft Anton voorzichtig te dromen van de toekomst. 'Ik ben voorzichtig, want aan de ene kant heb ik bijvoorbeeld meer kans op kanker vanwege de medicijnen tegen afstoting. Aan de andere kant kan dit een volledige stop op complicaties betekenen, en misschien zelfs wel hier en daar wat verbetering!'