Elkaar beter begrijpen in de behandelkamer

De onderzoekers hebben in groepsgesprekken gevoerd met 37 deelnemers. Zij waren van Turkse, Marokkaanse of Hindostaanse afkomst en hadden allen diabetes type 2. Een voorlichter met dezelfde achtergrond leidde de gesprekken.

Uit de gesprekken bleek:

De deelnemers zagen taal- en communicatieproblemen als een probleem voor het opbouwen van een vertrouwensrelatie met de hulpverleners. Taalproblemen zijn het grootst bij Marokkaanse en Turkse vrouwen en worden genoemd als reden voor minder zelfredzaamheid en zelfstandigheid.

Daarnaast is er een cultuurverschil tussen allochtonen en autochtonen. Bij allochtonen heerst een grote groepscultuur, waarbij het individu ondergeschikt is aan de groep. Volgens de onderzoekers is dit mogelijk het grootste probleem bij allochtonen. Patiënten willen geen uitzonderingspositie krijgen en willen kunnen voldoen aan de traditionele normen en waarden. En juist de leefstijladviezen voor mensen met diabetes type 2 voldoen niet aan die normen en waarden. Als je genoeg geld hebt ga je bijvoorbeeld met de auto, en niet met de fiets. Of als er bezoek is, is het onbeleefd om aangeboden eten en drinken te weigeren. Dit wordt versterkt door een gebrek aan openheid over de ziekte binnen de familie.

Deelnemers vonden de leefstijladviezen en educatiebijeenkomsten veelal te vrijblijvend. Ze verwachten en accepteren meer autoriteit van de zorgverlener. De voorlichting moet vooral gaan over het leren omgaan met de geboden leefregels binnen de specifieke cultuur en niet over het vergroten van de kennis over diabetes en de bijpassende leefregels.